Het moet een jaar geleden zijn dat ik zo verlangend terugblikte op de vakantie die ik achter de rug had. Ik ging toen in de paasvakantie voor 3 dagen naar Firenze op bezoek bij een aantal Amerikaanse vrienden die daar studeerden. Dat was zo’n type blitz-vakantie waarvan de herinneringen achteraf emoties opwekken die bijna sterk genoeg zijn om de dagelijkse sleur van het leven op te geven en voor eeuwig de wereld rond te trekken.
Vandaag voel ik hetzelfde. Gisteren thuis gekomen van een prachtige vakantie in de ongelooflijk nabije Ardennen, steekt heimwee opnieuw de kop op. Vier dagen pure ontspanning en amusement die veel te snel zijn voorbij gegaan. Muziek, eten, drank en zon: de heilige viervuldigheid was rijkelijk aanwezig. Gooi daarbovenop een gezelschap dat deze viervuldigheid in al haar glorie doet glanzen en men krijgt een vakantie waar je met recht heimwee mag voor voelen.
Aan deze herinneringen houd ik vast terwijl ik toe leef naar een volgende, evenwaardige ervaring. Over alle obstakels heen die me op die weg te wachten staan. De dagelijkse sleur.