Dit was de eerste keer. De eerste keer dat ik bewust een examen op de lange baan schoof. Ik voel me er uiteraard niet blij bij, maar vooral ook opvallend on-schuldbewust. De reden is simpel: ik besefte op tijd dat ik te laat was om me nog voldoende te kunnen voorbereiden, dus besloot ik in te zetten op een ander, moeilijker vak, waarvan het examen enkele dagen later valt en waarvoor ik anders ook in tijdsnood zou komen. Mijn greintje strategisch inzicht leerde me dus dat ik best kon gaan voor één van die twee met slechts een risico op twee herexamens, dan tijd te verspillen aan dat eerste en te stranden op garanti twee herexamens. Menig groot strateeg zou in mij een waardige leerling zien.
Het gevolg is dat ik hier aan de vooravond van het bewuste examen zit met een zekerheid dat het examen me wacht in de zomer. Nu moet u weten dat herexamens niet nieuw voor me zijn. Het is me nog nooit gelukt een jaar met minder dan drie herexamens te beëindigen, en van vorig semester had ik er al één aan mijn toeter hangen. Wellicht is dat een van de redenen waarom mijn planning dit semester wat laks was: nog ruimte zat deze zomer. Ik rouw dan ook niet om een tweede herexamen. Sterker nog, het schept een soort vertrouwelijk gevoel. Herexamens worden een vaste waarde, een wederkerend fenomeen waaraan ik iedere zomer opnieuw kan vastklampen om niet te verdrinken in de talrijke onzekerheden die de zomermaanden anders bieden.
Ik hoop maar dat dat tweede, moeilijkere vak meevalt opdat mijn offer niet ijdel zal zijn geweest. Nog drie te gaan! Steun en koekjes zijn welkom.