Vijf grijze balkjes en een wit kruisje informeren me dat ik niet bereikbaar ben. Geladen met tientallen reizigers raast de bus over verlaten wegen naar het noorden. Links van me kleurt de ondergaande zon de hemel roze als was ze een artiest die aan het einde van haar act om nog een laatste applaus vraagt. Welverdiend, ze heeft de hele dag haar best gedaan. Mijn applaus schuilt in de glimlach die ik weinig gericht de wereld instuur.

Kilometers lange vers geplante bomen volgen elkaar netjes op in rijen en bieden een schouwspel van licht en schaduw aan wie het zien wil. Mijn stemming wordt bepaald door Dire Straits in mijn oren.

Uitkijkend over een golvend tapijt van diepblauw water leun ik tegen de metalen balustrade van de Derwent Hunter die zachtjes heen en weer wiegt. Het zilte water spat uiteen tegen de boeg en bereikt zo af en toe mijn gezicht dat de verkoeling verwelkomt. De zon is verhuld achter een versleten wolkengordijn dat door de gaten af en toe een opklaring toelaat.

Wanneer de hemelsluizen opengaan is het water overal en plakt mijn lichaam aan mijn tshirt. “Ain’t no sunshine when she’s gone,” zing ik tegen de wind die me niet kan horen. Ik kan ook mezelf niet horen maar ga ervan uit dat ik goed bezig ben en vervolg met een leugenachtige “it’s not warm when she’s away,” hoewel de verhulde zon nog steeds een aardige temperatuur garandeert.

In bed gelegen, twee weken voor mijn aankomst op Europese bodem, sta ik kort of lang stil bij de relativiteit van tijd. Vijf weken vlogen alvast om, die twee laatste zullen weldra ook weer haast verstreken zijn.

Dag 1

De Ford Falcon die de komende 10 dagen mijn huis zal zijn, staat te wachten bij Travellers Autobarn in Melbourne. Volgetankt en opgepoetst en klaar om me over Victoria’s wegen te vervoeren. Die wegen zijn verkeer gewend langs hun linkerzijde, maar na een dik halfuur voel ook ik me comfortabel.

Mijn eerste bestemming is Phillip Island, bekend om haar kleine pinguïns en zeehonden (zij noemen het “nobbies”). Voor mij heeft het echter mijn eerste ontmoeting met een kangoeroe in petto. Verder tref ik langs de smalle wandelweg een mierenegel (echidna) en krijg ik later een indruk van hoe het paradijs eruit ziet wanneer ik van op de duinen van Woolamai neerkijk op de onmetelijke oceaan die het zand onophoudelijk aanvalt.

Ik slaap in de auto op een parking langs het strand.

Dag 2

Ik verken nog even de thuisbasis van de Nobbies (waar ik dankzij enkele oplettende toeristen een glimps van (slechts) een enkele zeehond opvang) alvorens koers te zetten naar de Great Ocean Road. Wat volgt is filerijden langs en door Melbourne. Eerste stop op de Great Ocean Road is Torquay, bekend als de thuisbasis van ‘s werelds grootste surfmerken Quicksilver en Ripcurl.

Ik ontmoet de gastvrouw die me een zetel kan aanbieden voor de nacht, en later ook enkele van haar vrienden op een barbecue bij een van hen thuis. Er wordt wat gegeten en gedronken en gelachen, zoals dat gaat. Ik krijg enkele waardevolle tips voor onderweg, zoals ook dat gaat. De avond valt, het kampvuur dooft, de kou stuurt ons naar huis.

Ik slaap op de comfortabele uitklapzetel in een ruime woning in Torquay.

Dag 3

Tijd om echt de Great Ocean Road te ontdekken. De verwachte verlaten kronkelweg blijft uit. In plaats daarvan moet ik aanschuiven bij het begin van de veelbezochte weg. Omdat het aanschuiven weinig interessant is, stop ik nagenoeg aan elke afrit om te genieten van het uitzicht of wat rantsoen in te slaan voor onderweg.

Na de eerste kilometers en enkele vakantieoorden ebt de file weg en krijg ik een voorproefje van hoe de roadtrip smaakt. Het is een stralende dag waarvan ik moet genieten. Het weer in Melbourne is immers akelig wisselvallig. Ik rijd tot in Lorne, parkeer mijn woning ergens diep in het bos en wandel naar de Phantom Falls. Op de terugweg trap ik bijna op een slang die daarop vervaarlijk sist maar na even poseren toch het ruime bladersop kiest.

Omdat langs alle wegen herhaaldelijk en uitgebreid werd bericht dat het illegaal is om in de auto te slapen op openbare plaatsen, slaap ik in mijn wagen langs een bosweggetje een eindje buiten Lorne.

Dag 4

Het is een dag vol toeristische bezienswaardigheden. Ik ontdek onder meer de Twelve Apostels, een aantal alleenstaande rotsen die vooralsnog de woeste golven hebben overleefd. Ze vormen een metafoor van de dag, die ik in eenzaamheid doorbreng maar er niet in slaagt mijn moraal te doen vallen.

Deels om tijd te doden, stop ik onderweg naar Warrnambool langs ongeveer alle stops om uit te stappen en de hevige overzeese wind te trotseren. Wanneer ik Warrnambool binnen rijd, is mijn eerste halte een parking op het Whale Watching Beach, waar ik hoopvol de duinen beklim en over het water uitkijk. Het walvisseizoen blijkt echter enkele weken voorbij te zijn, dus heb ik hier geen geluk. Ik rijd nog even het doodse stadscentrum in, wandel doelloos rond en beland uiteindelijk in een McDonalds om mijn elektrische toestelletjes op te laden.

Ik slaap in de auto op de parking bij het intussen verlaten Whale Watching strand.

Dag 5

Wanneer ik eindelijk opsta, doe ik een poging water aan de kook te brengen om eieren te koken. Tientallen minuten later verlies ik mijn geduld en houd ik het dus maar bij wat cornflakes. Omdat ik nood heb aan een douche, beslis ik te gaan zwemmen. Veertig lengtes later voel ik dat mijn conditie niet meer je dat is. Ik heb een trage dag. Op zoek naar een stopcontact en —waarom niet— wat te eten, nest ik me in een Subway waar ik nadenk over het verdere traject van mijn reis.

Wanneer ik het gevoel krijg dat ik echt niet nog langer kan blijven zitten zonder iets extra te bestellen, pak ik mijn boeltje, koop ik nog een stokbrood voor onderweg en kruip ik in een veel te warme auto. Ik rijd de Great Ocean Road weer op richting Melbourne met de zonsondergang in mijn achteruitkijkspiegel en stop nog even om de Gibson Steps te bewonderen alvorens me op een beschutte autoparking te vestigen.

De eenzaamheid van de laatste dagen bereikt een hoogtepunt wanneer ook mijn ipad en telefoon leeg zijn en mijn contact met de buitenwereld op die manier helemaal wegvalt. Ik maak van de gelegenheid gebruik om wat gedachten in een brief te gieten voor het slapen gaan.

Ik slaap in mijn auto op een beschutte autoparking langs de Great Ocean Road.

Dag 6

Vastberaden om die eenzaamheid de kop in te drukken, is het lot me gunstig gezind. Ik beslis een onbeduidende afslag richting Johanna Beach in te slaan en kom na een lange smalle weg uit op een kleine kampeerplaats juist achter de duinen. Wanneer ik het strand ga verkennen, tref ik een groep Duitsers op doortocht die voor de rest van de dag een welkome groep gesprekspartners voor me zijn. We eten samen, we zwemmen samen, we wisselen tips voor overnachtingen omdat we verschillende richtingen uitgaan.

Wanneer Duitsland in de late namiddag verder reist om de Twaalf Apostelen te ontdekken, rijd ik door naar Apollo Bay om inkopen te doen en terug naar Blanket Bay in Cape Otway—een waardevolle tip van de Duitsers. Wanneer ik de afslag naar Cape Otway naam, rijd ik een tijdje voorzichtig achter een heen en weer hoppende kangoeroe richting de camping tot die beslist het toch maar veilig te spelen en uiteindelijk in de bossen verdwijnt. Ondertussen heeft de zon aan haar neergang ingezet en onderscheid ik op de grindweg naar de camping een silhouet dat ik nog niet eerder heb gezien. Wanneer ik stop en langs de berm even op zoek ga in de bomen, wordt mijn vermoeden bevestigd wanneer ik mijn eerste koala langzaam omhoog zie klimmen!

Op de camping raak ik aan de praat met enkele lieden die een kampvuur hebben aangemaakt. Ik vergezel hen tot het duister valt. Ik slaap (legaal) in de auto op de gratis camping midden in de bossen. Het was een mooie dag.

Dag 7

Ik hang nog even rond op Blanket Bay om te genieten van de prachtige omgeving, het heerlijke weer en het rotsstrand. Uiteindelijk beletten de overvloedige insecten me om mijn autodeuren open te laten staan zonder een ongewenste voorraad proteïnen in te slaan, en verlaat ik Cape Otway.

Ik rijd verder naar Kennett River waar ik nogmaals de koude golven trotseer en in het water aan de praat raak met een lokale man die me de vertelt over een plekje in het bos terwijl elke teruglopende golf me dieper de oceaan in tracht te lokken. De weg naar daar zou bezaaid zijn met koala’s: “if you know where to look, you’ll see fifty of them.” Ik weet duidelijk niet waar ik moet kijken maar kan er toch een handvol onderscheiden. Eenmaal boven, wacht ik tot het duister valt om langs de rivierbedding de gloeiwormpjes massaal te zien oplichten.

Ik slaap voor de laatste keer in de auto in het bos.

Dag 8

Ik zet koers richting Torquay alwaar mijn eerdere gastvrouw me toestaat nog twee nachten door te brengen. Onderweg neem ik eerst een ijskoude douche op een strand in Jan Juc om de hygiënische standaard die ik gewend ben weer enigszins te evenaren. Het weer is ondertussen (nogmaals) gekeerd en de regen valt met dikke druppels op mijn voorruit neer. Ik trek nog even de verlaten straten van Geelong in om te genieten van een dronk en rijd tenslotte het chique Torquay in waar een echt bed me wacht.

Ik slaap in het echte bed met kussens en dekens en een matras.

Dag 9

Gezien de stormachtige weersomstandigheden blijf ik vandaag binnen. Het is weer om teevee te kijken dus doe ik dat. De regen slaagt er echter niet in mijn auto schoon te spoelen, dus trek ik later toch mijn schoenen aan om de Ford Falcon een handmatige wasbeurt te geven. In een poging nog wat productiviteit aan de dag te leggen, boek ik mijn terugvlucht van Cairns naar Frankfurt waar ik aan zal komen op 11 december om een nakende tweejarige jubilee in het juiste gezelschap te kunnen vieren.

Ik slaap opnieuw dankbaar in luxeomstandigheden.

Dag 10

Ik sta op tijd op om de rit van anderhalfuur naar de garage in Melbourne te ondernemen. Gezwind en helemaal gewend aan de linkse gewoonten van onze tegenvoeters, loods ik mezelf door het zaterdagochtendverkeer op weg naar Travellers Autobarn. Ik tank de wagen een laatste keer vol en lever hem keurig af waar ik hem gevonden had.

Wanneer ik mijn rugzak weer op de rug hijs, besef ik dat het luxueuze dagen waren. Ik schud de zak nog even recht, gesp de riemen vast en ga weer verder aan wandeltempo, benieuwd naar wat de volgende dagen zullen brengen.